TI/Wirtualizacja: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 9: | Linia 9: | ||
Bardziej radykalnym sposobem na uruchamianie programów w osobnych środowiskach jest wirtualizacja, czyli emulowanie całego systemu operacyjnego "w okienku" . | Bardziej radykalnym sposobem na uruchamianie programów w osobnych środowiskach jest wirtualizacja, czyli emulowanie całego systemu operacyjnego "w okienku" . | ||
<!--— ten sposób omówimy na wykładzie o [[TI/Od_operatora_do_systemu_operacyjnego|systemach operacyjnych]].--> | <!--— ten sposób omówimy na wykładzie o [[TI/Od_operatora_do_systemu_operacyjnego|systemach operacyjnych]].--> | ||
+ | |||
+ | |||
==Wirtualizacja== | ==Wirtualizacja== |
Wersja z 12:47, 3 wrz 2024
Linkowanie bibliotek
Pisząc program komputerowy korzystamy z bibliotek gotowych funkcji, skompilowanych wcześniej dla danego systemu opercyjnego. Na przykład wypisanie na ekran wyniku w języku C wymaga użycia funkcji print()
, która znajduje się w bibliotece stdio
. Te biblioteki są specyficzne dla danego systemu operacyjnego i zawierają funkcjonalności, tłumaczące wysokopoziomowe komendy języka programowania na działania specyficzne dla danego systemu operacyjnego i sprzętu. W powyższym przykładzie biblioteka stdio
(od standard input-output) zawiera funkcje służące do wcztywania danych z pliku lub z klawiatury, oraz wypisywania wyników na ekran (w terminalu). Dzięki temu wypisując wynik funkcją printf()
(od print formatted, czyli wydruk sformatowany) nie musimy myśleć o tym, w którym miejscu ekranu znajduje się okienko terminala, i które piksele trzeba podświetlić a które zgasić, żeby ułożyły się w konkretne litery i cyfry.
virtualenv
Biblioteki są nie tylko specyficzne dla danego systemu i kompilatora — są też ciągle ulepszane, a ich funkcjonalności poszerzane. Dlatego też w nowszych wersjach bibliotek wywołania tych samych funkcji mogą mieć inną postać i formę, przez co kod napisany pod kątem starszej biblioteki może nie dać się dowiązać (zlinkować) do jej nowszej wersji, i odwrotnie. Dla uniknięcia bałaganu związanego z wieloma wersjami tych samych bibliotek w Pythonie, możemy użyć tzw. wirtualnego środowiska (virtual environment, virtualenv
).
Bardziej radykalnym sposobem na uruchamianie programów w osobnych środowiskach jest wirtualizacja, czyli emulowanie całego systemu operacyjnego "w okienku" .
Wirtualizacja
Zrzut ekranu systemu macOS 14.6.1 działającego na procesorze Intel. W prawym dolnym rogu okno Keynote — natywnej aplikacji systemu macOS. Po lewej stronie okno witualnej maszyny (vmware
) z działającym systemem Microsoft Windows 11, po prawej wirtualna maszyna z dystrybucją Linuxa Ubuntu.